Από Χριστίνα Φλόκα (Μέλος του Δ.Σ. της Φ.Ε.Ε.

Τον Σεπτέμβριο του 2022 συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή.
Στο ερώτημα προς τι η αναφορά στη Μικρασιάτισσα υπάρχουν διάφορες απαντήσεις:πρώτα-πρώτα η απόδοση τιμής στις γυναίκες αυτές που γνώρισαν, μαζί με τους άνδρες και τα παιδιά, τη μεγαλύτερη καταστροφή στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, διώχθηκαν, κακοποιήθηκαν, κρίθηκαν ανεπιθύμητες από τους Ελλαδίτες αλλά δεν λύγισαν. Στην απαξιώτική προσφώνηση ”προσφυγίνα” απάντησαν με την υπομονή και την καρτερία μυρμηγκιού και ξανάστησαν το σπιτικό τους στη νέα τους πατρίδα, δίδαξαν πολιτισμό και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, κράτησαν τα ήθη και τις παραδόσεις τους. Ένας άλλος λόγος είναι πως οι γυναίκες αυτές επιβιώσανε χάρις σε μια μνήμη ”επιλεκτική” σβύνοντας ό,τι δεν τους εξυπηρετούσε, για να επιβιώσουν. Λένε πως η μνήμη είναι το μόνο που αξίζει, είναι πιο ισχυρή από την ύλη,  πως τη μνήμη τη στηρίζει η ζωή και την ξυπνά το χρέος. Δεν αφέθηκαν σε πικρούς λογισμούς όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Δάντης στη Θεία Κωμωδία:non c’è più dolore di ricordarsi I giorni felice nella miseria-δεν υπάρχει πιο οδυνηρό από τη θύμηση των ευτυχισμένων ημερών τον καιρό της δυστυχίας. Αυτό το χρέος σήμερα προσπαθούμε να ξεπληρώσουμε επειδή υπάρχει ένα ηθικό νόημα σε όλα αυτά το οποίο δεν μπορούμε να παραβλέψουμε. Η καλλιέργεια της ιστορικής μνήμης και συνείδησης δεν είναι απλώς μια υποχρέωση αλλά αποτελεί τον συνδετικό κρίκο μεταξύ των ανθρώπων ενός έθνους που ταξιδεύει στους ωκεανούς του σύγχρονου κόσμου.